‘Spel is een neurale oefening’ Stephen Porges

Een bonkend hart, snelle ademhaling, zweten en gespannen spieren zijn (normale) fysieke sensaties die je ervaart bij gevaar of stress. Stel je voor dat je als kind deze fysieke sensaties ervaart, maar zonder een volwassene die daar woorden aan geeft, er kalm op vertrouwt dat je niet voor altijd op deze plek blijft en jou helpt om weer kalmte te vinden. Jouw fysieke sensaties worden dan een signaal van onveiligheid en maken je nog angstiger.

Dit meisje en haar vader legden veel wegen aan in het oranje gebied van energie en beweging. De langdurige stress leidde ook bij vader tot heftige fysieke sensaties, angst en ontregeling. Hij belde in paniek een ambulance en riep hij dat hij een hartinfarct kreeg van haar gedrag. Het meisje beschermde zich door te schreeuwen ‘Dan ga je maar dood!’. Ze reisden door het oranje gebied, zonder tools voor regulatie. De fysieke reacties overweldigden beiden. Ze werd bang voor haar reacties en dat haar hart het niet aankon. Ze vermeed emoties tot ze uiteindelijk toch ontregelde met angst en boosheid.

De wereldkaart hielp om de fysieke sensaties en ontstane patronen van bescherming te begrijpen. Er waren veel wegen aangelegd naar het oranje gebied van energie en beweging en weinig naar het groene gebied van kalm en samen, dat we nodig hebben voor een innerlijk gevoel van veiligheid, om contact te maken met onszelf en anderen en beschermingsreacties af te remmen.

Spel is een positieve en veilige ingang om contact te maken met de energie en sensaties uit de verschillende gebieden mobiliseren of immobiliseren zonder angst. In eerste instantie wil ze alleen maar tekenen. Maar als ze zich veilig genoeg voelt, kan ze ook krassen, ronde en soepele golven maken, met een 10 aan kracht, maar ook met een 5 en een 3. Al spelend maken ze op een veilige manier contact met meer en minder energie. Ze blazen potloden naar elkaar, kijken elkaar aan, lachen en er komt creativiteit en nieuwsgierigheid.

Ze bedenkt een uitbeeldspelletje. Ze draait rond en beeldt de zandstorm uit. Vader raadt waar ze is, geniet, lacht en zendt daarmee veilige signalen uit, terwijl zij contact maakt met energie en fysieke sensaties in het oranje gebied. Haar wangen kleuren van warmte, haar bewegingen worden groter en haar ademhaling versnelt. Vervolgens springt ze in de lucht en maakt een boog van haar armen. Bewegingen en energie die horen bij de vulkaan.

Vader geeft aan dat deze vulkaan net zo’n snel hartje heeft en zoveel energie als de boze vulkaan, maar nu op een vrolijke manier. Zijn hart klopt ook snel, maar nu van trots.
‘Mag ik luisteren?’ vraagt ze en legt haar oor op zijn hart. Ze luistert en kijkt hem aan. Ze ziet een trots, lachend en kalm gezicht en lacht terug. Ze zuchten en voelen dat hun ademhaling en hartslag weer rustig worden.

Ze gaan samen en spelend op weg naar veiligheid, regulatie en veerkracht!